Groene vingers? Nee, groene vingers heb ik niet echt. Wel beleef ik heel veel plezier aan het rommelen in m’n eigen tuin. Dat begint al in het vroege voorjaar op de vensterbank in de keuken. Tomatenzaadjes zaaien in kleine potjes onder glas en dan maar afwachten of het eerste puntje groen verschijnt. Dat die met liefde opgekweekte tomaten vervolgens openbarsten doordat ik ze teveel water heb gegeven, mag de pret niet drukken.
In een tuin krijg je altijd weer een nieuwe kans.
In de zomer van 2014 had mijn man een zakelijke afspraak met Gertie en Marianne bij Wereldtuin Verdeliet. Zijn enthousiasme over de tuin en vooral de bevlogenheid van de mensen die ermee bezig waren was voor mij een reden om er eens een kijkje te gaan nemen.
Sindsdien werk ik iedere donderdagochtend en een keer in de zes weken op de zaterdag als vrijwillige medewerker bij Verdeliet. De tuin ligt prachtig verscholen in de wijk de Valuwe. Eenmaal door de poort stap je in een andere wereld, een met zijn eigen ritme.
Het fijne bij Verdeliet is dat je als medewerker zelf bepaalt hoeveel tijd en energie je in de tuin stopt. Je kunt meedoen met een werkgroep, actief zijn in de PR maar ook gewoon een uurtje komen schoffelen als dat voor jou genoeg is. Dat maakt de tuin bijzonder, met elkaar verantwoordelijk zijn maar dat op eigen wijze kunnen invullen.
Zelf heb ik de cursus ecologisch tuinieren bij Verdeliet gevolgd, gegeven door Sjaak Cremers. Erg leuk en bijzonder leerzaam. Dit helpt me weer bij het geven van informatie aan bezoekers zodat ik ze tenminste geen “knollen voor citroenen verkoop”.
Er komt nu een mooie tijd aan in de tuin. De teelt, de oogst, de hopelijk nieuwe gezichten en ontmoetingen, ik heb er zin aan.
En thuis ? Daar ga ik gewoon opnieuw met m’n tomatenplantjes aan de slag.
Ellen Bos.